Εθνικισμός

Η ανθρωπότητα είναι διαιρεμένη σε πολλές χώρες, σε πατρίδες, στις οποίες οι περισσότεροι από εμάς ανήκουν με πάθος. Γιατί άραγε έχουμε την ανάγκη να ανήκουμε κάπου; Θα έλεγε κάποιος ότι δεν ανήκουμε στον εαυτό μας. Γινόμενοι μέλη μιας ομάδας, αποκτούμε ψευδή αίσθηση ασφάλειας, αξίας, κάποιας ταυτότητας και προσανατολισμού στην ζωή. Δεν είμαστε πλέον ο ασήμαντος κύριος τάδε, αλλά ένας Έλληνας, ένας Άγγλος, ένας Γερμανός, με μια μεγάλη ιστορία πίσω του και με ένα μέλλον που διαγράφεται πιθανώς ένδοξο. Λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο η ψυχολογία του όχλου, αν και μπορεί να είμαστε στο σπίτι μας μόνοι. Αποκτούμε όμως αυτή την αίσθηση της ασφάλειας και της αξίας. Είμαστε διαφορετικοί και καλύτεροι από τους άλλους.

Αυτοί οι άλλοι τώρα, εκτός από άλλοι είναι μάλλον κατώτεροι και μάλλον απειλητικοί. Η τοποθέτησή μας σε κάποιο κομμάτι της κατακερματισμένης ανθρωπότητας, μας δίνει όλη αυτή την αίσθηση του μεγαλείου και του σκοπού, αλλά μετατρέπει όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους σε ξένους, οι οποίοι μας ανταγωνίζονται και από τους οποίους κινδυνεύουμε. Πληρώνουμε έτσι ένα ακριβό τίμημα.

Η κατάσταση όμως είναι αυτή που είναι και εμείς ζούμε σε μια συγκεκριμένη χώρα. Τι πρέπει να κάνουμε; Θα πρέπει να σεβαστούμε την χώρα στην οποία ανήκουμε, να τηρήσουμε τους νόμους της, να εργαστούμε γι αυτήν με τιμιότητα και να της προσφέρουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε (σύμφωνα πάντα με την δική μας κρίση, διότι πολλοί θα μας πουν ότι προσφορά είναι να σκοτώσουμε σε κάποιον πόλεμο). Θα πρέπει επίσης να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για ό,τι έχει προσφέρει αυτή σε μας. Εμείς όμως, σε ψυχολογικό επίπεδο ας διατηρήσουμε την απόλυτη ανεξαρτησία μας. Δεν θα ανήκουμε πουθενά, σε καμία ομάδα, σε καμία πατρίδα. Θα σεβαστούμε τους νόμους του κράτους στο οποίο ζούμε, που είναι προϊόν κατακερματισμού της ανθρωπότητας, αλλά μέσα μας εμείς δεν θα είμαστε διαιρεμένοι. Αν πούμε ότι είμαστε Έλληνες, Γάλλοι, Ολυμπιακοί, γιατροί, οπαδοί κάποιου κόμματος, ή οτιδήποτε άλλο, τότε και εμείς οι ίδιοι έχουμε ενστερνιστεί μέσα μας την διαίρεση, τον ανταγωνισμό και την διαμάχη. Ζούμε αναγκαστικά σε ένα εξωτερικό περιβάλλον διαίρεσης, αλλά για το μέσα μας είμαστε απολύτως υπεύθυνοι εμείς. Εκεί το αφεντικό είμαστε εμείς. Είναι στο χέρι μας η εξωτερική διαίρεση να μην εισχωρήσει μέσα μας.

Η επίτευξη αυτής της κατάστασης απαιτεί να γίνουν από μέρους μας κάποιες διεργασίες. Να τακτοποιήσουμε τις ανασφάλειές μας και το εσωτερικό μας κενό. Όσο αυτό το κενό υπάρχει εμείς θα τρέχουμε να το γεμίσουμε με πατρίδες, θρησκείες, ποδόσφαιρο, κόμματα, επιτυχίες στην ζωή και άλλα πολλά, μισώντας και φοβούμενοι ταυτόχρονα όσους το έχουν γεμίσει με άλλες πατρίδες και άλλες θρησκείες. Είμαστε όμως στην ουσία ίδιοι με αυτούς, βασανιζόμαστε από την ίδια εσωτερική φτώχεια. Όταν όμως το τρομακτικό και ταπεινωτικό εσωτερικό μας κενό εξαλειφθεί, όλα όσα αναφέραμε καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Η εξάλειψή του δεν σημαίνει την ανάπτυξη μιας αίσθησης ανωτερότητας και υπεροχής απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι υπεροψία. Σημαίνει όμως την ολοκληρωτική συμμετοχή μας στην προσωπική μας, κατ΄ αρχήν ζωή. Εκεί θα εκδηλωθούν οι όποιες ικανότητές μας και θα εκπληρωθούν οι βαθύτερες επιθυμίες μας, αν μπορούμε να τις ονομάσουμε επιθυμίες. Ίσως είναι προορισμός.

Η ολοκληρωτική αυτή συμμετοχή είναι στην πραγματικότητα η διαλογιστική κατάσταση. Είναι το δόσιμο της συγκεντρωμένης μας συνειδητότητας στην καθημερινότητά μας. Είναι η συγκέντρωση της προσοχής μας στο εδώ και τώρα, η οποία προκαλεί την διάλυση όλων των νοητικών εικόνων, διότι η πραγματικότητα η οποία πλημμυρίζει την συνειδητότητά μας, γεμίζει την ψυχή μας και τις καθιστά πλέον άχρηστες. Τότε δεν έχουμε την ανάγκη να ανήκουμε πουθενά. Ακόμα και αν διαπιστώσουμε κάποια ενδεχόμενη εσωτερική φτώχια, το ίδιο το γεγονός της διαπίστωσης αυτής είναι ένας πλούτος. Δεν είναι ούτε εικόνα, ούτε ιδέα, ούτε φαντασίωση, ούτε συναισθηματισμός, διότι ο διαλογισμός όλα αυτά τα διαλύει. Όσο έχουμε μέσα μας τον πλούτο της επίγνωσης και της εσωτερικής σιωπής, δεν μας χρειάζονται τα υποκατάστατα. Αυτό ακούγεται ίσως τρομακτικό. Όλα όσα πιστεύαμε έως τώρα ήταν υποκατάστατα; Όλα αυτά τα οποία αγαπήσαμε και με τα οποία γαλουχηθήκαμε; Αυτό ας το κρίνει ο καθένας μόνος του.

Ο άνθρωπος τότε διαπιστώνει ότι μέσα του δεν υπάρχουν πλέον πατρίδες, θρησκείες, ή ιδεολογίες και αυτή η απουσία τον κάνει να αισθάνεται όλους τους ανθρώπους σαν αδελφούς του. Αν θέλουμε να προσφέρουμε κάτι στην πορεία της ενοποίησης της ανθρωπότητας, που είναι πλέον μια σαφής και πραγματική δραστηριότητα, θα πρέπει να αρχίσουμε από τον εαυτό μας, αποβάλλοντας ό,τι μας χωρίζει από τους άλλους ανθρώπους, όποιο συναίσθημα διαιρεί. Για να γίνει αυτό πρέπει να εξαλείψουμε τις βαθύτερες αιτίες που το προκαλούν, τις ανασφάλειες, τις φοβίες μας, τον ανταγωνισμό και την διαμάχη, τον εγωισμό μας και την μισαλοδοξία μας. Έτσι παύουμε να έχουμε την ανάγκη να ανήκουμε κάπου. Η εξαφάνιση αυτής της ανάγκης μας καθιστά πολίτες του κόσμου και αδελφούς με όλους τους ανθρώπους.

Πηγή πληροφοριών: www.innerwork.gr